مجله نوآوری و فناوری

مترجم: فریبا ولیزاده
منبع: Mckinsey
عوامل استراتژیک و سازمانی از جمله فاکتورهایی هستند که سازمان‌های نوآور بزرگ و موفق را از سایرین متمایز می‌سازد.
ایجاد نوآوری برای سازمان‌هایی که به ثبات کامل رسیده اند، فرآیند دشواری است. این بنگاه‌های اقتصادی اغلب مجریان بهتری هستند تا نوآوران موفق، به ندرت از راه خلاقیت به موفقیت دست پیدا می‌کنند و بیشتر بر بهینه‌سازی کسب‌وکار خود تمرکز دارند.
اما با وجود مشکلات اشاره شده شرکت‌های عظیمی مثل Alcoa، Discovery Group و مرکز تحقیقاتی Ames ناسا توانسته‌اند به نوآوری‌هایی دست پیدا کنند. به نظر شما در مقام یک سازمان کوچک چه روش‌ها و رویکردهایی را می‌توان از این سازمان‌ها آموخت؟ این پرسش منجر به انجام چند دهه پژوهش، مصاحبه و برپایی کارگاه‌هایی شده است که همگی به بررسی ۲۵۰۰ مدیر اجرایی در 300 شرکت در رده‌های مختلف پرداخته‌اند. ماحصل تمامی این تلاش‌ها هشت فاکتور الزام آوری است که در تمامی شرکت‌ها و سازمان‌های نوآور در حوزه نوآوری محصول، فرآیندها و حتی مدل‌های کسب‌وکار به صورت کلی یا جزئی مشاهده شده‌اند.

مدیران ارشد در اعمال مسوولیت‌های نظارت بر نوآوری در شرکت‌ها چه نقشی دارند؟ پروفسور جین فیلیپه دچامپس در این مقاله 6 حوزه‌ای را که برای سازماندهی و تحریک نوآوری ضروری هستند، تعریف می‌کند. این حوزه‌ها روش اعمال و حفظ نوآوری توسط سازمان را مقید به شرایطی کرده و به همین دلیل جزو وظایف اصلی نظارت بر نوآوری تیم مدیریت ارشد هستند.
اگر برای تولید محصولات یا خدمات جدید رقابت می‌کنید، شرکت شما لزوما سازمان و سیستم توسعه محصول جدید را در اختیار دارد. مدیریت، به‌عنوان بخشی از این سیستم مسوولیت‌های کارکردی و فرآیند را برای برنامه‌ریزی، طراحی، تولید و معرفی پیشنهادهای جدید اختصاص می‌دهد. در برخی شرکت‌ها این فرآیند بسیار خوب و روان پیش می‌رود؛ اما در برخی دیگر، به دلیل اینکه منافع کارکردی مختلف ممکن است در تناقض باشند و حل درگیری‌ها زمان‌بر باشد، هرج و مرج و بی‌نظمی به وجود می‌آید. 
اما نوآوری به‌طور واضح نسبت به فرآیند توسعه محصول جدید وسعت بیشتری دارد و کلیه وظایف و فعالیت‌ها را بسط می‌دهد. همچنین نوآوری نتایج پربارتری به همراه دارد. مثلا وقتی به ایجاد مدل‌های جدید کسب‌وکار منجر می‌شود و پیچیده‌تر است، چون ترکیبی از عوامل «سخت» و «ملایم» را دربرمی‌گیرد. نوآوری بر مبنای خلاقیت و ایده‌های افراد و نظم سازمانی تیم‌ها که وظایف سازنده‌ای برای اجرایی کردن این ایده‌ها برعهده دارند، شکل می‌گیرد.

سازمان‌های نوآور شباهت بسیار زیادی به موجودات زنده و روبه‌رو رشد و نموی دارند که در شرایط مختلف با تغییرات سریع خود را با محیط متناسب ساخته و به رشدشان ادامه می‌دهند. این رفتار یعنی خود را در معرض تغییرات هر روزه قرار دادن و سوار شدن بر امواج نوآوری، در واقع نوعی چالش طلبی و به مبارزه طلبیدن شرایط است تا بتوان از محل حضور در تعاملات به روز بازار، یادگیری و دانش ایجاد کرده، به طوریکه باعث تغییر و رشد سازمان شود.
سرعت رشد دانش و تکنولوژی در دنیای امروز به نحوی است که دیگر جمع شدن در یک جلسه سالانه و اندیشیدن به افق‌های دور دست و برنامه‌ریزی کردن برای دستیابی به اهداف 5ساله و 20 ساله را مجالی نیست. امروزه دیگر سازمان‌های پیشرو1 به جای ثبت برنامه‌های استراتژیک چند ساله به خلق ایده‌های روزانه می‌پردازند تا از خلال آنها، برای ذی‌نفعانشان بازارهای نوین و نیازهای جدید ایجاد کنند.